چشمها را بر هم گذاشتم. تصویری از یک ماشین پلیس در برابر چشمان بسته ام شکل گرفت. چشمها را از هم گشودم و به آخرین چیزی که از پنجره اتوبوس دیده بودم چشم دوختم. دو سرباز نیروی انتظامی زیر چراغ قرمز راهنمایی و رانندگی ایستاده بودند و ماشین سفیدی در برابر آن دو توقف کرده بود.
چشمها را دوباره می بندم و به تو فکر می کنم. تلاش می کنم که به یاد بیاورم که چند بار از دیدن یک تصویر یا دیدن چهره ای به یاد تو افتاده ام. در می یابم که صحبت از این اعداد بی پایان و شمارش بی حاصل نیست. نکته در آن است که من هنوز تو را به یاد می آورم هر چند که دیگر جزئیات طرح اندام وچهره و حتی چگونه بودن ات، فراموش شده اند و تنها تصویری کلی بر جای مانده.
از کنار هم قرار گرفتن اجزا در یک قاب تصویر آن هم برای لحظه ای کوتاه تصویری گنگ و محو از تو و خاطره ای شکل می گیرد، به سرعت ترکیب بندی آن تصویر تغییر می کند اما هجوم خاطره تازه آغاز شده و به کندی از برابر دیدگان ام می گذرد.
جزئیاتی از یک رویداد به یادم می آیند که از بقیه اجزا پر رنگ تراند و برجسته تر به نظر می رسند. گاهی این جزئیات به شکل خنده آوری پوچ و سطحی به نظر می رسند اما همان ها هستند که تأثیر خود را به جای گذاشته و به آن رویداد کیفیتی داده اند که آن را از بقیه متمایز کرده است؛ بی آنکه به روشنی در یابم که چرا به این شکل درآمده اند. جرئیاتی که نه درباره تو که تنها نور اند و رنگ و سایه و بو. . .!
این جزئیات- که دیگر می دانم که نه به واسطه حضورات که تنها به خاطر نگاه من- آن قدر اهمیت می یابند که در می یابم حتی دیگر این مهم نیست که تو را هنوز به یاد می آورم، تنها وجود همان هاست که به آن خاطرات طعم، مزه و شکل منحصر به فردی داده که هیچ نمی خواهم فراموششان کنم.!
اینو که دوست داشتم. فقط بعضی جاها خیلی فلسفی بود.