ایستگاه

"مسافران محترم لطفاً از دویدن و راه رفتن بر روی پله های برقی جداً خودداری نمائید." به سمت نیمکت های انتهای ایستگاه رفت.صدا را از بلندگوی نمایشگر صفحه تخت بالای سرش می شنید و به تصاویری که از نمایشگر روبرویش در سمت دیگر ایستگاه به نمایش درآمده بود چشم دوخته بود. لباس ساده و چهره جدی دختری که درست روبروی او بر روی نیمکت زیر صفحه نمایشگر نشست توجه او را جلب کرد. چشمان دختر به روبرو خیره بود. نمی دانست که دختر به او نگاه می کند یا به نمایشگر بالای سرش. شاید به هر دو.! نمی توانست از چهره دختر چشم بردارد. دختر هیچ حرکتی نمی کرد و به روبرو چشم دوخته بود. اندیشه نو واژه ای بود که با فونت بسیار بزرگ و قرمز رنگ از نمایشگر بالای سر دختر می توانست ببیند. "دانشگاه شریف. ایستگاه بعد طرشت." دیگر دختر را نمی دید. چند ثانیه بیشتر وقت نداشت.تصمیم گرفت ادامه دهد؛ هیچ حرکتی نکرد.  به همان صورت نشست و به روبرو چشم دوخت. قطار به راه افتاد. دختر وضعیت خود را تغییر داده و آزادانه به اطراف نگاه می کرد. برای یک لحظه نگاه آن دو در یکدیگر گره خورد. سپس دختر دوباره به همان صورت قبل نشست. ممکن بود هر فکری از ذهن دختر بگذرد و حتی او را به چشم یک مزاحم ببیند. و شاید به ذهنش خطور نکند که او به خاطر دختر در جای خود مانده باشد. لحظه ای دیدن دختر خارج از پیله ای که به دور خود تنیده بود بازی را به آخر رساند. "دانشگاه شریف. ایستگاه بعد آزادی تقاطع شادمان." با خود فکر کرد که اگر دختر در جای خود بماند و سوار قطار نشود. شاید بازی جدیدی آغاز شود. دختر از جا برخاست به سمت خط قرمز به راه افتاد. چند ثانیه بیشتر طول نمی کشید تا اطمینان پیدا کند. شاید این تنها یک نمایش بود و دختر سوار نمی شد. "دانشگاه شریف. ایستگاه بعد طرشت." هر دو قطار با اختلاف چند ثانیه ای وارد ایستگاه شده بودند. باید تصمیم می گرفت و سوار می شد.برای آنکه مطمئن شود چاره ای نداشت جز آنکه سوار این قطار هم نشود. بی شک از دست دادن دو قطار و روبرو شدن با نیمکت خالی ارزش سپری کردن آن لحظه بسیار کوتاه را داشت.