آخرین بطری

تنها یک بطری برایم باقی مانده؛ جوهر قلم ام در حال تمام شدن است؛ در این جزیره که حدس می­زنم جایی در مثلث برمودا قرار دارد- اگر افسانه ها راست باشند تا ابد اینجا تنها خواهم ماند- به عنوان تنها بازمانده کشتی مسافری غرق شده زندگی می کنم.

هیچ میلی برای بازگشت ندارم. سکوت و تنهایی آزارم نمی دهد. همه گذشته ام را دوباره زندگی کرده­ ام. دیگر یادآوری آن آزارم نمی دهد. با پایان یافتن این یادداشت واژه ها را دفن خواهم کرد. در سکوت به آنچه که تا به حال نمی­شنیدم و آوای آن را فراموش کرده بودم گوش خواهم داد.

درست مانند هر نجات یافته دیگر دریا غنایمی از کشتی غرق شده برایم به ارمغان آورد؛ پس به تدریج که نوشیدنی­ها را  می­نوشیدم به آنچه که خواهم نوشت و در بطری خواهم گذاشت فکر می کردم؛ می نوشتم و به دریا می انداختم بی آنکه بدانم آیا هرگز کسی آنها را خواهد خواند یا نه.! امّا نمی توانم اولین یادداشت را یه خاطر بیاورم. آزار دهنده است؛از خود می­پرسم اگر به ساحلی رسیده است؛ چه کسی آن را خوانده و یا در حال خواندن آن به چه فکر می کرده – خدای من؛ من در لحظاتی که آن را می نوشتم به چه فکر می کردم-؟

پیرامون جزیره را با این خیال که شاید در سوی دیگر ساحل بطری را بیابم جستجو کردم.

آخرین کاغذ و بطری را برای نوشتن درباره نوشته ای که به یادش نمی­آورم و هرگز آن را نخواهم خواند هدر می دهم. می توانم از خود بگویم و یا از جائی که در آن زندگی می کنم و یا حتی درباره زندگی بنویسم. می تو انم از اندوه ام بر تمام چیزهایی که از دست داده ام و یا نابود کرده ام بنویسم اما تنها می خواهم بدانم که .......

(بدون شک جوهر قلم همان طور که حدس می زد٬ پیش از پایان یافتن گفته هایش تمام شد.)